Ümit Özçelik yazdı: Yağmurdan sonra..

Köyün adı Karasaz’dı. Adı gibi toprağı koyu renkli, bataklığı bol, insanı sabırlıydı. Yağmur, bir haftadır ara vermeden yağıyordu. Tarlalar suya doymuş, dere taşmış, yollar çamurdan yürünmez olmuştu. Ama köylüler şikâyet etmiyordu. Çünkü bu yağmur, geçen yıl kuraklıkla kavrulan topraklara can demekti.

Mehmet dede, sabah erkenden uyanıp kapısının önüne çıktı. Elinde bastonu, üstünde eski ama sağlam bir palto… Gözlerini gökyüzüne kaldırdı. Bulutlar dağılmaya başlamıştı. Güneş, utangaç bir çocuk gibi bulutların arasından göz kırpıyordu.

“Tam zamanı,” dedi kendi kendine. “Şimdi tohum atılırsa bu yıl bereket bol olur.”

Torunu Elif, dedesinin arkasından çıkageldi. Elinde küçük bir kürek, yüzünde merak dolu bir ifade vardı.

“Dede, tarlaya mı gideceğiz?”

“Gideceğiz ya kızım. Toprak doymuş, dinlenmiş. Şimdi tohum bekler. Toprakla konuşmanın zamanıdır.”

Elif bu sözleri her yıl duyardı ama yine de her seferinde etkilenirdi. Dedesi toprağa konuşur gibi bakardı; bazen bir dost gibi, bazen bir dua eder gibi.

Tarlaya vardıklarında çamurun içinden yürümek zor olsa da dedesi her adımda bir dua mırıldanırdı. Elif, dedesinin arkasından dikkatle yürürken gökyüzünden bir kuş sürüsü geçti. Belki de onlar da yeni yeşerecek umutların habercisiydi.

O gün Elif, ilk defa kendi elleriyle tohum ekti. Parmaklarının arasından kayan toprağın sıcaklığını hissetti. Her tohumu atarken bir hayal kurdu: biri çiçek olacak, biri ekmek olacak, biri de belki bir gün kendi çocuklarına anlatacağı başka bir öykü...

Yağmur durmuştu ama umut yeni başlamıştı