Güven, sadakat, sevgi, saygı, hepsi birbirine bağlı duygulardır.
Biz, birbirimize güvenebiliyormuyuz? Sevgi, saygı duyabiliyormuyuz?
Tam manasıyla bu duygularımızı hayata geçirebiliyorsak, mesele yok…
Ama donuklaştık biz, matlaştık, sıradanlaştık.
Telefonda söyleyecek bir şey bulamayıp,
başka, dua, güven, kaybolmak, mutlu, uyanmak birbirimizin soluk alıp verişlerini dinler olduk.
Ağlayamaz olduk.
Yeni şeyler denemekten korkar, Anlayamaz olduk.
Yalanları süsler olduk büyük bir umursamazlıkla…
Duymakla yetinir, dinleyemez olduk.
Geceleri düşlerle değil matemle, gözyaşıyla besler olduk.
Mısralarla büyülenmez olduk. Belki mutlu oluruz diye risk almaya cesaret edemez olduk.
Önceden birileri üstümüze yeni bir sayfa açacak olsa direnirdik, şimdi beyaz sayfalarımızı inatla kirletir olduk…
Kaybolduk biz. Dua etmez olduk.
Yanlışlardan dönmez, gün yüzü görmez olduk. İyiyi savunamaz olduk.
Mutsuzlukla pek bir yakın olduk da mutluluk numaraları oynar olduk.
Neden diye sormaktan çekinir olduk…
Oluk oluk kan akar oldu içimizde de ona kadar sayarsak geçecek sanır olduk.
Uyanmak için, kafamızdan bir bardak su dökülmesini bekler olduk, böyle umursamaz, gamsız olduk.
Ayrıldık biz.
Gel demeye korkar olduk.
Başkaları mutlu olsun diye, hayallerimizi karanlığa emanet eder olduk.
Sahi, biz neden böyle olduk?
Birbirimize güvenmeliyiz, sevgi ve saygı göstermeliyiz.
Herkese hayırlı günler diliyorum
