Son zamanlarda hepimiz biraz yorgunuz.
Zaman dar, sorumluluk çok, dünya hızlı.
Böyle bir dönemde iyi kalmak, belki de en sessiz ama en değerli çaba.
Çünkü artık iyilik, gösterişli davranışlardan çok, içten gelen küçük adımlarda gizli.
İyilik eskiden belli kalıplara sığardı:
yardım etmek, birine el uzatmak, bağışta bulunmak…
Ama bugün iyilik çok daha farklı biçimlerde yaşanıyor.
Birine saygıyla yaklaşmak, sabırlı olmak,
fikir ayrılığında nezaketini korumak da iyiliğin bir başka hali.
Psikoloji literatüründe buna “mikro nezaket” deniyor.
Yani küçük ama düzenli iyi davranışların, hem kişinin hem de çevresinin ruh halini olumlu etkilemesi.
Harvard Üniversitesi’nin 2023 araştırmasına göre,
gün içinde yapılan bu küçük davranışlar — teşekkür etmek, iyi bir söz söylemek,
ya da sadece dinlemek — beynin stres seviyesini ciddi biçimde azaltıyor.
Yani iyilik sadece toplumsal değil, ruhsal bir denge unsuru.
Bir öğrencim bir keresinde şöyle demişti:
“Bazen birine moral vermek istiyorum ama doğru kelimeyi bulamıyorum.”
Belki de iyilik tam burada başlıyor:
Kusursuz olmakta değil, iyi niyetli olmaya niyet etmekte.
İyi olmak mükemmellik değil, çaba göstermek meselesi.
Artık kimseyi “iyi insan” ya da “kötü insan” diye ayırmak kolay değil.
Çünkü herkesin içinde hem yorgunluk hem umut var.
İyilik de tıpkı ışık gibi — bazen sönük, bazen parlayan ama hep orada.
Kimi zaman bir sessizlikte, kimi zaman bir tebessümde gizli.
Belki de bu yüzden “iyiliğin modası geçti” diyenlere katılmak zor.
Çünkü iyilik, biçim değiştiriyor sadece.
Eskiden büyük jestlerdi, şimdi küçük dikkatliler.
Birine saygılı davranmak, bir cümleyi kırmadan kurmak,
birine cevap vermeden önce düşünmek bile iyiliğin modern halleri.
İyilik, fark edilmeden yapılan bir sanattır artık.
Paylaşılmadan da değerini korur.
Ve her çağda, her durumda geçerliliğini sürdürür.
Kısacası,
iyiliğin modası hiç geçmedi;
sadece sessizleşti.
Ama hâlâ orada,
birinin gününü güzelleştiren o küçük davranışlarda,
ve belki de en çok, hiç kimsenin görmediği anda yaşanıyor.
